سلام بر مولایمان مهدی، معتکف و پرده نشین غیبت!

سه شب اومدم تو خونه ات روی فرش تو نشستم

دلشکسته دست خالی دل به الطا ف تو بستم

سه شبه با چشم گریون توی خونت در طوافم

با همه بدی که داشتم دادی اذن اعتکافم

صاب خونه دارم یه خواهش من به عنوان یه مهمون

بیاو به جان زینب دیگه رو توبر نگردون

صاب خونه بذر امیدرو تو دلم دوباره کاشتی

چگونه شکر تو گویم که تو کردی با من آشتی

مهمونی چه زود تموم شد دل من داره میگیره

مهمونت داره یه خواهش رو پای مهدی بمیره

آن روز، مادرت با خوشحالی و هیجان، نزد پدرت ابوطالب آمد تا خبر فرزنددار شدن آمنه را به او بدهد. پدرت، خبر را که شنید رو به مادرت کرد و گفت: تو هم سی سال صبر کن. پسری به دنیا خواهی آورد که هم شأن و هم رتبه فرزند آمنه است مگر در مقام نبوت.1
راستی معروف بود که مادرت فاطمه، مهربان ترین زن ها نسبت به پسرعمویت بود و البته این مهربانی یک سویه نبود. روزی از پیامبر(ص) شنید که مردم در قیامت، برهنه محشور می شوند. مادرت گفت: وای از این رسوایی. حضرت به او فرمود: «من از خدا می خواهم که تو را با لباس محشورکند»
روزی دیگر شنید که پیامبر(ص) برای اصحابش از فشار قبر می گوید. مادرت با نگرانی گفت: وای از ناتوانی آن روز. حضرت به او فرمود: «من از خدا می خواهم که تو را در قبر آسوده بدارد...»  کافی ج2